Wywiad z Beatą Mikołajczyk

-Wciąż czuję dreszcze i wielkie emocje jak oglądam relacje z Pekinu. Czasami oglądam finałowy wyścig i zastanawiam się co można było ewentualnie lepiej zrobić, czy była szansa na zwycięstwo? Przede wszystkim odczuwam jednak ogromną satysfakcję i dumę z tego osiągnięcia. Ten srebrny medal olimpijski sprawił radość nie tylko nam, ale wielu kibicom i ludziom sportu. To dla mnie wielka motywacja do dalszej pracy – mówi Beata Mikołajczyk, wicemistrzyni olimpijska z Pekinu.
Nie wszyscy wiedzą, że Beata rozpoczęła swoją przygodę ze sportem od gry w szachy. Takie bowiem zajęcie dodatkowe wybrała sobie w szkole podstawowej.  
Najbliższa koleżanka, Agnieszka wybrała kajakarstwo i to ona namówiła Beatę, żeby z nią poszła do klubu. I tak się zaczęło, choć Beata nie od razu była przekonana, że to właśnie ta dyscyplina przyniesie jej tyle sukcesów. Wątpliwości nie miał zaś trener Wiesław Rakowski, który od razu dostrzegł wielki talent Beaty. To był 1996 rok.
- Z trenerem Rakowskim pracujesz po dziś dzień.
- Tak, choć mieliśmy dwa lata przerwy kiedy opiekę szkoleniowa objął Marek Głomski. Ale to była uzgodniona między szkoleniowcami zmiana. Po dwóch latach znowu pracowałam pod kierunkiem Wiesława Rakowskiego, który jest świetnym trenerem.
-  Często podkreślasz rolę trenera w swoich sukcesach.
- Trener jest nie tylko znakomitym fachowcem, ale wspaniałym człowiekiem. Wszystkie mamy do niego ogromny szacunek, za wyrozumiałość, zrozumienie, pogodę ducha, serdeczność. On był zresztą kajakarzem więc doskonale zna sytuację, a poza tym w tej pracy pomaga mu żona i syn. Więc na dobrą sprawę tworzymy sportowa rodzinę. I ta atmosfera jest bardzo ważna.
- Ulubiony tor kajakowy?
- Oczywiście w Bydgoszczy, bo tam zaczynałam i odniosłam pierwsze sukcesy. A zagraniczny tor – w czeskich Racicach, gdzie po raz pierwszy wystąpiłam z orzełkiem na piersi, zdobywając srebro w K-1 na 500 m.
- Twoje sukcesy w juniorach, w jedynce– między innymi medale w mistrzostwach świata i Europy - skłaniały raczej do przypuszczeń, że i w seniorkach będziesz raczej osiągać sukcesy w jedynce.
- Tak się potoczyła moja kariera. Najpierw sukcesy w jedynce, a potem srebro olimpijskie w dwójce. Przy czym po raz pierwszy usiadłam do kajaka razem z Anetą w 2005 roku. Próba była całkiem udana, bo na zawodach w Poznaniu byłyśmy drugie na 500 m i wygrałyśmy na 200.
- Twoje sportowe motto?
- Jeśli można zdobyć srebro, to można i złoto. I ta myśl towarzyszyć mi będzie w przygotowaniach do Londynu.

M.J

PZKaj, 10 Grudzień 2008