Droga kanadyjkarek do Tokio wiedzie przez Zakopane.

Opublikowano: 09 styczeń 2018

Najpierw góry, później niziny i znowu w góry. Kadra kanadyjkarek podbudowana sukcesami z ubiegłego roku, nie oszczędza się w przygotowaniach do nowego sezonu. Nowy rok to dla nich również zmiany organizacyjne.

Po ubiegłorocznych  Mistrzostwach Świata w Racicach, na których  radziły sobie bardzo dobrze (5. miejsce Doroty Borowskiej w C1 200 i 2. w finale B osady C2 Iwona Czarnecka i Magda Stanny), zawodniczki Mariusza Szałkowskiego nie miały  wiele czasu na rozpamiętywanie swoich startów. Już w październiku i listopadzie czas wypełniały im treningi i zgrupowania, pierwsze trener kobiecej kadry, trochę za namową Prezesa Tadeusza Wróblewskiego, zaplanował w COS OPO w Zakopanem. Nie jest tajemnicą, że to dobry okres i miejsce do budowania solidnej bazy tlenowej i siłowej. Czyli były marszobiegi po górach, solidna praca na siłowni, pływanie na basenie, sala gimnastyczna – gry zespołowe i gimnastyka.

Bardzo ważnym elementem pracy nad ogólnym przygotowaniem jest stabilizacja i koordynacja, te zajęcia świetnie organizuje i prowadzi nasza niezastąpiona fizjoterapeutka Anna Sassek. Bardzo ciekawym nowym elementem treningowym dla kanadyjkarek były zajęcia na ściance wspinaczkowej z instruktorem alpinistyki. Dziewczyny świetnie sobie radziły na ściance i bez problemu pokonywały najtrudniejsze przejścia – powiedział po zgrupowaniu Mariusz Szałkowski.

W zgrupowaniach uczestniczyło 13 zawodniczek: juniorki, U23 i seniorka. Trenerem wspomagającym podczas zgrupowań w Zakopanem był Tomasz Małkowski, a podczas drugiego zgrupowania z zawodniczkami uczestniczył dietetyk, trener mentalny Robert Chwiałkowski, który świetnie współpracował z grupą.

W tygodniowym mikrocyklu realizowaliśmy 3x siłownię, 3x marszobiegi w górach, 3x bieg na stadionie lub rolkach z kijami, basen 3x, stabilizacja-koordynacja 3x. Pracy było dużo ale w okresie kumulacji i budowy bazy trzeba zasuwać, jestem zwolennikiem ciężkiej atletycznej  pracy na siłowni i budowanie siły w tym okresie, to dla mnie priorytet. Bardzo dobre warunki w COS Zakopane, super jedzenie, bardzo dobre obiekty z poziomem hipoksyjnym i duża życzliwość pracowników COS pomogły w 100 % w realizacji programu – podsumował pobyty w Zakopanem trener kanadyjkarek.

W grudniu kanadyjkarki przeniosły się na drugi koniec Polski. Tym razem na bazę treningową kadry Mariusz Szałkowski wybrał COS w Cetniewie. Nadal była to praca tlenowa, ale już w wyższych zakresach (około progowa), a cel główny, to siła maksymalna.

Postawione cele realizowaliśmy takimi środkami treningowymi, jak bieganie, tym razem w nadmorskim klimacie, siłownia, basen, sala gimnastyczna. Współpracę z naszą grupą od zgrupowania w Cetniewie rozpoczął trener Krzysztof Bil, dotychczasowy asystent Marka Plocha – opowiada Mariusz Szałkowski.

Nasza najlepsza kanadyjkarka Dorota Borowska, w Cetniewie realizowała indywidualny trening specjalistyczny na wodzie. Oczywiście nie w morzu.

Niedaleko Cetniewa znaleźliśmy kanał o długości 6 km i szerokości 10 m, całkowicie zakryty przed wiatrem, gdzie można było świetnie realizować trening na wodzie. Zgrupowanie  zakończyliśmy dwa dni przed świętami i wróciliśmy do domu z poczuciem dobrze wykonanej pracy. Sprawdziany na siłowni i basenie pokazały kolejny progres zawodniczek – wyjaśnia Mariusz Szałkowski.

Od 2 stycznia kanadyjkarki wróciły w góry, ale tym razem do Jakuszyc i w mocno zmienionym składzie. Do tej pory grupa juniorek, U23 i seniorek pracowały razem na wspólnych zgrupowaniach. Od początku 2018 r. nastąpił rozdział grup. Trenerem kadry juniorek został Andrzej Kamiński.

Dlaczego zdecydowano się rozdzielić i stworzyć nowe grupy szkoleniowe? Wyjaśnia Mariusz Szałkowski – Powody są dwa: starsze zawodniczki, to już grupa szkolenia olimpijskiego i wymaga szczególnej uwagi, drugi to coraz większa liczebność juniorek na dobrym poziomie, co pozwala na stworzenie samodzielnej grupy. Bardzo mnie cieszy sytuacja, że po trzech latach od chwili rozpoczęcia szkolenia centralnego kanadyjkarek, możemy stworzyć pełne grupy szkoleniowe. Liczba i poziom juniorek, juniorek młodszych napawa optymizmem na przyszłe lata. To wielka zasługa klubów i trenerów klubowych, którzy w krótkim czasie byli w stanie rozwinąć kanadyjki kobiece.

Patrząc na tegoroczne wyniki rzeczywiście można zauważyć, że zarówno seniorki ale też juniorki, mocno zaakcentowały swoją obecność podczas międzynarodowych zawodów. Obok wspomnianych wyżej seniorek, świetnie pływały młode kanadyjkarki. Złoty medal Mistrzostw Europy U23 i brązowy medal  Mistrzostw Świata, to duży sukces naszej  jedynkarki Doroty Borowskiej. Bardzo dobre występy juniorek Klaudii Szuleckiej, Julii Walczak i Aleksandry Jacewicz na Pucharze Nadziei Olimpijskich w Racicach, gdzie dziewczyny zdobyły 2 złota, 3 srebrne i 1 brązowy medal. Nasze juniorki zdominowały również regaty międzynarodowe w Piestanach.

Potencjał istnieje. Wzorce do naśladowania też. Ambicji i talentów jak widać też w całej grupie kanadyjkarek jest sporo. Nic dziwnego, że są też marzenia i cele. 

Jeśli chodzi o mój plan na Tokio, to jest prosty: najpierw się zakwalifikować, a potem zdobyć pierwszy medal olimpijski. Mamy zawodniczkę Dorotę Borowską, która zdobyła pierwszy medal w historii polskich kanadyjek kobiecych na ME U23 i MŚ U23. Bardzo mocno wierzę, że ta passa będzie trwała i Dorota zdobędzie również pierwszy medal olimpijski – mówi o ambicjach i planach na przyszłość Mariusz Szałkowski.

BSK

• « poprz.
• nast. »